محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین

گریست ابر خزان هم به باغ و راغ حسین

هزار و سیصد و اندی گذشت سال و هنوز

چو لاله بر دل خونین شیعه داغ حسین

به هر چمن که بتازد سموم باد خزان

زمانه یاد کند از خزانِ باغ حسین

هنوز ساقی عطشان کربلا گویی

کنار علقمه افتاده با ایاغ حسین

اگر چراغ حسینی به خیمه شد خاموش

منوّر است مساجد به چلچراغ حسین

خدا به نافه خلدش دماغ جان پُر داشت

که بوی خون نکند رخنه در دماغ حسین

فراغ از دو جهان داشت با فروغ خدای

خدای را چه فروغی است در فراغ حسین

یزید کو که ببیند به ناله قافله ها

گرفته از همه سوی جهان سراغ حسین

زمـانِ نـامتناهـی

زمـانِ نـامتناهـی همـان محـرّم تـوست                                 تمـام مُلک خداونـد زیـر پرچـم تـوست

اگر که سیل سرشکم وجود را برده است                               خدا گواست که روز عزای تو، کم توست

به عرصه‌ای که خدا خونبهای توست حسین!                         بهشت، قیمت یک قطره اشک ماتم توست

چگونه کشته بخـوانم تـو را که می‌بینم                                هنـوز مکتب اسلام، زنـده از دم تـوست

روا بـوَد کـه همیشـه نمـاز، بوسـه زنـد                                  به وقت سجده به مهری که خاک مقدم توست

اگــر ولادت شیعــه غـدیــر بـود اول                                        ولادت دگـــرش اوّلِ محــرّم تــوست

چـه قابـل اسـت تـو را خـاتم سلیمـانی                                 تمـام وحی خداونـد، نقش خـاتم توست

نبـی نبـودی و بـر تــو کتـاب نـازل شد                                    شکاف سینه خونین، کتاب محکم توست

اگـرچـه اهـل نمـازیم و اهـل روزه ولـی                                   نماز و روزه و خمس و زکات ما غم توست

از آن ز گـلشن سبز بهشت، سبـزتر است                             که اشک، آب گوارای نخل «میثم» توست

اشعار حضرت مسلم بن عقیل علیه السلام

کوچه‌های ناهماهنگ

در کوچه ها پیچید بوی آشنایش                                          بوی غریبی نگاه رد پایش

در کوچه ای که جبرئیل عرش پیما                                       می آمد از آنجا صدای بالهایش

وقتی اذان می داد در محراب کوفه                                       بوی ولایت پخش می شد با صدایش

در پیشواز غربت خود اشک می ریخت                                  از آسمان چشم های با خدایش

در مغرب این کوچه های ناهماهنگ                                      دیگر نمی بیند کسی را تا عشایش

بر خاک پای محمل فردای زینب                                            عرض ارادت می کند دست عبایش

پس کوچه های سنگریز متصل را                                         می رفت با دلواپسی تا انتهایش

دارالاماره بهترین جای تماشاست                                        به به، به حُسن انتخاب چشم هایش

تا که نماز شرعی خود را بخواند                                          باید بگردانند سمت کربلایش

مهمان سرگردان

بیا مهمان سرگردان کوفی را تماشا کن 

ز احسان بهر این مهمان سر و سامان مهیا کن 

چو شمعی در ره عشقت سرا پا سوختم امشب 

بیا پروانه پروانه را ای شمع، امضا کن 

دگر ای میزبانِ سفره ایجاد، از رأفت 

ز تن ها دل بُریدم فکر این مهمان تنها کن 

اگر چه میهمانم، بسته شد درها به روی من 

بیا ای طوعه امشب در به روی میهمان وا کن 

اگر می خواستی فردا ببینی میهمانت را 

بیا بازار قصابان، تن بی سر تماشا کن 

ندارم شکوه ای بر لب گذشت آن ها که با من شد 

ولی با عمه سادات ای کوفه مدارا کن